
Feglia curdada slargia la vesida
Puspei ei igl onn vargaus cun grond tempo, sco mintg’onn. Mond sin santeri entuorn, ves’jeu sco la feglia dils pappels crodan per tiara. Entuorn ed entuorn, en curtgins e pradas resplenda la feglia dalla pumera en marvegliusas colurs. In maletg tut aparti. E leu nua che la feglia ei gia tutta curdada, dat ei ina tut autra vesta.
Il curdar dalla feglia fa era vegnir mei, e segiramein biars auters, empau pensivs. La feglia curdonta lai far mei patratgs sur digl onn vargau e tut tgei ch’ei stau: Nua sun jeu curdaus? Tgei eveniments e schabetgs ein stai semeglionts ad ina curdada? Nua e cu sun jeu schischius per tiara? Nua ei zatgei che ha fluriu ussa sfluriu ed iu alla fin? La vargheivladad vegn vesibla.
Tier la curdada dalla feglia sentin e vesein nus la finitad, la vargheivlad dalla veta. Ed il seregurdar vid la vargheivladad da tut sa far bein a nus ed a nossa veta. Nus emprendin aschia da differenzar denter caussas impurtontas e caussas nunimpurtontas ella veta, vegnin pertscharts, tgei ch’ei veramein impurtont e dat tegn e sustegn a nus.
Il curdar dalla feglia fa part al ciclus dalla natira, da nossa veta. Aschia sco il semnar, crescher, flurir e madirar. In patratg consolont en quei stgir temps digl onn. Gidar san era ils plaids da Rainer Maria Rilke: „Wir alle fallen. Diese Hand da fällt. Und sieh dir andere an: es ist in allem. Und doch ist Einer, welcher dieses Fallen unendlich sanft in seinen Händen hält.“
Forsa rimneis vus in ni l’auter fegl, anfleis in bien plaz per quels en vossa casa e habitaziun per aschia integrar e far vesibels in ritmus dalla natira, dalla veta.
E forsa gartegia ei a vus da far enqual experietscha cun quei “zatgi”, quel ni quella che tegn migeivlamein quella curdada en ses mauns. Ils ins numnan quei tal “Diu”.
Armin Cavelti, catechet e gidonter pastoral