
Ina parabla da Pastgas
Ei era inagada in bien carstgaun. El haveva cumpassiun cun las miserablas maulas, sco ellas stuevan semudergiar uras en ed uras ora da seruschnar dil stumbel siado per vegnir tier enzatgei da magliar. Ellas havevan gie negina idea dallas bellezias dil mund, dil sulegl, dallas canzuns dils utschals e.a.v.
Sche quellas maulas savessan, tgei che spetga in di ellas! Sch’ellas sminassen, tgei veta ch’ellas vegnan a menar sco tschittas: ellas vivessen segiramein tut auter, fussen ledas, da buna luna, havessen speronza. Ellas vegnessen ad enconuscher: La veta exista buca mo ord magliar e la mort ei buc il davos.
Quels patratgs ha quei bien carstgaun fatg ed el vess bugen detg ad ellas: «Vus vegnis ad esser libras! Vus vegnis a saver sgular! E vus vegnis ad esser ina bellezia!»
Denton las maulas udevan e capevan nuot. Il futur, quei esser tschitta, savevan ins buca exprimer el lungatg-maula.
Il carstgaun empruava, d’anflar semeglias: Ei vegn ad esser sco en in èr plein feglia savurusa … Ed ellas devan il tgau e patertgavan mo vid il magliar.
Na, aschia mava quei buc. Il carstgaun ha aunc inaga priu catsch: Il cocon-maula seigi buc il davos vestgiu, ellas vegnien a semidar, sur notg survegnien
ellas alas, ellas vegnien a glischar sco aur! Cheu han las maulas catschau naven el! Ti battas! Pren e va! Ti tegnas mo anavos nus dil magliar! Ed ellas ei
stadas ensemen ed han ris ora el.